Het is ondertussen al meer dan twee jaar geleden dat Child Focus, op vraag van minister van Welzijn Jo Vandeurzen, een rapport schreef over tienerpooiers en hun slachtoffers. Het rapport was vernietigend voor het Vlaamse jeugdzorgbeleid en hekelde het complete gebrek aan gepaste opvang voor de soms erg jonge meisjes, die verstrikt raken in het web van manipulatie en misbruik dat pooiers voor hen spannen. Soms meisjes van amper 13, 14 jaar oud, die zich moeten prostitueren voor mannen die hen mentaal kraken om hen totaal aan zich te binden.
Haal hen meteen uit dat milieu, isoleer hen ervan door hen op te vangen op een aparte en verborgen locatie, begeleid hen intensief en langdurig. Anders raken zij nooit verlost uit de klauwen van die pooiers.
Het rapport werd ontvangen, opzijgelegd, vergeten. Ja, er werden enkele plaatsen voor meisjes gereserveerd in een gesloten instelling: lang niet genoeg, want nog steeds duurt het soms maanden voor meisjes er terecht kunnen; niet extra, maar ten koste van andere kinderen die een plek nodig hebben; niet apart, maar bij andere kwetsbare meisjes die vatbaar zijn voor manipulatie; niet op een geheime locatie, maar op een plek die ook tienerpooiers kennen; en bovendien samen met jongens die zich maar wat graag patserig gedragen. Alles, dus, wat net niet de bedoeling kan zijn.
De aanbevelingen van Child Focus werden genegeerd, want de middelen die nodig zijn om gepaste opvang voor de slachtoffers van tienerpooiers te creëren, die zijn er niet. Toch niet voor deze meisjes.
Men wil wel hoor, heus waar, maar de bomen groeien niet tot in de hemel en besturen is keuzes maken, en altijd is er wel iets dat belangrijker is, dat kan de schoelje die ons bestuurt ook niet helpen. Altijd is er iets noodzakelijker, iets van groter belang, net iets anders dat voorrang verdient op deze meisjes.
Wat zoal voorrang verdient: jaarlijks minstens 130 miljoen euro vrijmaken opdat de rijkste Vlamingen méér kunnen erven dan ze nu al doen. Wat ook voorrang verdient: 800.000 euro vrijmaken opdat zakenlui en ministers tegen elkaar kunnen aanschurken in een exclusief kader, waar het zo gezellig keuvelen is, vrienden onder elkaar. Wat géén voorrang verdient: gepaste opvang verzekeren voor jonge tienermeisjes die het slachtoffer worden van pooiers.
Wat een treurig boeltje is het, zo'n ministerraad die liever een wit voetje haalt bij bevriende zakenlui dan zich te bekommeren om kwetsbare meisjes. Maar die meisjes kent men niet, die meisjes ontmoet men nooit in een voetballoge, bestuursraad of zakenclub. Die meisjes kunnen een minister of kabinetschef niet even aanspreken, een vriendelijk woordje plaatsen, een regelinkje treffen, terwijl men nipt van een werkelijk exquise wijn. Hoogstens ziet men zo'n meisje als men er even langs bladert in de krant. Men schudt dan meewarig het hoofd, tut-tut van verontwaardiging, en daar is men hen alweer vergeten.
Deze opinie verscheen eerder in De Morgen.