Na de crisis van 2008 zagen we overal bezuinigingen die de arbeidskwaliteit en de dienstverlening in de publieke sector onder grote druk zetten. Laten we nu al besluiten dat de publieke sector de prijs van de coronacrisis niet opnieuw zal betalen.

De coronacrisis versterkt de ontwrichtingen die de neoliberale ideologie in ons sociaaleconomisch systeem heeft veroorzaakt. Wat leert de coronacrisis ons over de toekomst van werk?

Hoe moeten we onze fiscale regels aanpassen, gegeven die verschuiving in de verdeling van de meerwaarde van arbeid naar kapitaal? Hoe kunnen we de autonomie en de werkzekerheid van werknemers in zwakkere posities op de arbeidsmarkt garanderen? Op welke manier kunnen we vermijden dat jobpolarisatie leidt tot sociale polarisatie?

De disproportionele aandacht voor arbeidsthema’s zoals platformwerk en robotisering leiden vaak af van waar het in arbeidsrelaties nog steeds om gaat: de (tanende) werknemersmacht om aan deze veranderingen vorm te geven.

Kijkt men voorbij de hype van de “disruptieve” e-commerce, naar haar impact op werknemer en milieu, dan is het duidelijk dat het huidige businessmodel georganiseerde waanzin is.

Achter al die online bestelde pakjes gaan gespannen arbeidsverhoudingen schuil. Amazon-warenhuiswerkers, Bpost-postbodes, Carrefour-kassiersters, en platform-economie koeriers: de werknemers in de betrokken sectoren staan samen onder grote druk.

De pleidooien voor de “flexibilisering” van de arbeidsmarkt berusten op drie mythes, waardoor we kost voor werknemer, onderneming én samenleving niet zien.