Glimmend van trots stelden Michel, Peeters en co. hun arbeidsdeal voor: een groots plan om bedrijven de helpende hand te bieden waar ze zo naarstig naar op zoek zijn, en dat de federale overheid in één klap meer dan een half miljard extra inkomsten moet opleveren.
Elk plan moet vertrekken vanuit een vaststelling van de feiten, en misschien drukte ondernemer Rudi De Kerpel op Twitter wel het beste uit hoe deze regering die feiten ziet, wanneer hij over werklozen opmerkte: "Het enige wat de meeste nodig hebben is een wekker."
Wie geen job vindt, heeft niet gezocht; wie werkloos blijft, wil niet werken. Als er dus nog steeds zoveel mensen werkloos zijn, kan dat alleen maar betekenen dat het veel te comfortabel toeven is in de werkloosheid. De weg vooruit: gedaan met pamperen. Als werklozen niet spontaan het werk aannemen dat overal voor het grijpen ligt, dan moeten ze er naartoe geranseld worden. Vandaar twee grote maatregelen in de arbeidsdeal: het versneld verlagen van de werkloosheidsuitkering, en gemeenschapsdienst voor langdurig werklozen. Want wie niet horen wil, moet voelen.
Of deze maatregelen effectief zullen leiden tot de extra jobs waarmee de regering zich alvast rijk rekent, hangt af van de correctheid van de diagnose: er is werk voor wie wil werken, en alleen omdat niet werken nog te veel loont, blijven mensen werkloos.
Verlaag de uitkeringen, verhoog de prijs van het werkloos zijn, en mensen zullen eerder vroeger dan later weer aan de slag zijn.
De vorige regering onder leiding van de socialist Di Rupo probeerde al eens hetzelfde: ook hij deed in 2012 de werkloosheidsuitkeringen al sneller dalen – waar deze regering dus nog eens een schep bovenop wil doen. Leverde dat wat op?
De Centrale Raad voor het Bedrijfsleven, een adviesorgaan waarin werkgevers en werknemers verenigd zijn, onderzocht het. Het loont de moeite even uit dat onderzoek te citeren: "We kunnen ons afvragen in hoeverre werklozen nog bijkomend financieel moeten worden gestimuleerd, of zelfs meer algemeen of er vóór de hervorming niet al voldoende financiële prikkels waren om werklozen te stimuleren niet lang te wachten om werk te zoeken en te aanvaarden. (…) De keerzijde van de hervorming is de aantasting van het vermogen van werkloosheidsuitkeringen om de werkloze, én zijn gezin, tegen armoede te beschermen wanneer hij werkloos blijft."
Of in het kort: de inkomenskloof tussen werkloosheid en werk is al meer dan voldoende groot om mensen ertoe aan te zetten aan de slag te gaan, zelfs vóór de hervorming van 2012 – áls er tenminste werk zou zijn voor die werklozen. Quod non. De resultaten zijn ernaar: de hervorming heeft er niet voor gezorgd dat meer werkzoekenden uitstromen naar werk, maar wel geleid tot een forse stijging van de armoedecijfers bij werkzoekenden: moest in 2012 ongeveer een op de drie werkzoekenden rondkomen met een inkomen onder de armoedegrens, dan is dat vijf jaar later gestegen tot een op de twee. De helft van alle werkzoekenden leeft nu in armoede. Iets waar niemand die zichzelf nu zo feliciteert met de moedige beslissing om hun uitkering nog sneller te verlagen zich ooit zorgen om moet maken.
Eenzelfde verhaal geldt voor gemeenschapsdienst voor langdurig werklozen. De Britse overheid heeft de effectiviteit hiervan uitgebreid onderzocht, de conclusie was vernietigend: wie wel gemeenschapsdienst moest verrichten, had even weinig kans om na afloop van de testperiode van bijna twee jaar werk te hebben dan wie geen gemeenschapsdienst moest verrichten. Anders dan zovelen graag denken, kiezen mensen immers niet vrijwillig voor een leven zonder werk en met een inkomen waarvan men amper rond kan komen. Mensen willen werken. Maar dan moet er wel werk voor hen zijn. Quod non.
Voerde de Britse overheid gemeenschapsdienst voor werklozen af toen bleek dat het geen enkel nut had? Natuurlijk niet. Het gaat immers niet om het effectief aan werk helpen van werkzoekenden. Het gaat om het straffen van mensen die minder fortuinlijk zijn. En net zo zal onze regering zich er niets van aantrekken dat onderzoek aantoont dat noch gemeenschapsdienst, noch het verder verlagen van de werkloosheidsuitkeringen zal leiden tot meer uitstroom naar werk, maar enkel tot meer armoede.
Verblind door doctrinaire dwaasheid lichtzinnig experimenteren met het leven van gezinnen die op de rand van de armoede balanceren: gewoon doen.
-- Dit stuk verscheen op 26 juli in De Morgen.