Al ruim twee jaar zijn de ogen van de wereld gericht op een experiment in het Zweedse rusthuis Svartedalen. 23 maanden lang werkten de verpleegkundigen er zes in plaats van acht uur per dag. De eerste resultaten zijn bemoedigend. De zesurige werkdag heeft niets dan voordelen voor het personeel. Daarenboven rapporteren de rusthuisbewoners een meer kwalitatieve zorg. De kostprijs blijft echter een discussiepunt, al kan een geleidelijke aanpak en een heroriëntering van bestaande bijdragekortingen mogelijk soelaas bieden.
Zweden is trendsetter qua sociaal beleid. Na de Tweede Wereldoorlog werd een welvaartsstaat uitgebouwd die qua omvang en ‘scope’ zijn historisch vergelijk niet kent. Zweden wordt dan ook vaak beschouwd als het ‘walhalla van de universele welvaartsstaat’.[i] Ook om arbeid en gezin te combineren, zijn de Zweden voorlopers: er is een ruim aanbod aan publieke crèches en er zijn lange zorg- en ouderschapsverloven. Vaak dient het ‘Scandinavisch model’ dan ook als inspiratiebron voor de rest van Europa. Ook nu wordt met stijgende interesse gekeken naar de experimenten met de kortere werkweek. Wordt de 30-urenweek het nieuwste Zweedse exportproduct?
“Wordt de 30-urenweek het nieuwste Zweedse exportproduct?”
Enigszins tot mijn verbazing pakte Het Laatste Nieuws op 4 januari 2017 uit met de kop ‘Zweeds experiment met zesurige werkdag geflopt’[ii] Nog voor een definitief evaluatierapport werd gepubliceerd, verklaarde bepaalde media de 30-urenweek al dood en begraven. Niets lijkt echter minder waar. Ondanks de kostprijs van het experiment, werden immers voor het verplegend personeel en de rusthuisbewoners uitsluitend positieve resultaten vastgesteld.
In deze korte bijdrage volgt wat duiding bij het experiment in het Zweedse rusthuis Svartedalen. De informatie is afkomstig uit een evaluatierapport naar aanleiding van 18 maanden zesurige werkdag[iii] en van rechtstreekse contacten met de onderzoeker Bengt Lorentzon. In wat volgt geef ik eerst en vooral wat achtergrond bij het experiment in Göteborg. Hoe werd het precies georganiseerd? En wat is de politiek-maatschappelijke achtergrond? Vervolgens bespreek ik de resultaten die werden gevonden na 18 maanden experiment.[iv] Ten slotte bekijk ik de relevantie van het experiment voor het debat over de kortere werkweek. Welwillend formuleer ik de ‘vier lessen van Svartedalen’.
Hét experiment in een notendop
Sociale innovatie ontstaat in rusthuizen en … ijzermijnen. De eerste invoering van de zesurige werkdag gebeurde immers in het verre Lapland, in de mijnstad Kiruna. De 30-urenwerkweek zag er al in 1989 het daglicht. Door het gebrek aan systematische evaluatie, bleef de impact echter betwist. De (politieke) polemiek die toen ontstond, wil men nu vermijden door het experiment van bij het begin wetenschappelijk te laten opvolgen. Het is niet de eerste keer dat er wordt geëxperimenteerd met een zesurige werkdag in de Zweedse zorgsector. In de jaren 90 vonden er al experimenten plaats in rusthuizen in Oslo, Stockholm, Helsingborg, Umea en Malmö. De resultaten waren echter niet altijd éénduidig. Een constante was evenwel een daling van het ziekteverzuim. De 30-urenweek is ook niet beperkt tot de (semi-)publieke sector. Het meeste gekende, maar geenszins unieke, voorbeeld is dat van het Toyota Services Centre in Göteborg. Daar was een kortere werkdag noodzakelijk om de klant langere openingstijden te kunnen aanbieden.[v]
“De eerste invoering van de zesurendag gebeurde al in 1989 in de Zweedse mijnstad Kiruna.”
Het stadsbestuur van Göteborg besliste in april 2014 om het experiment met de 30-urige werkweek op te zetten. Het project ging van start op 1 februari 2015 en duurde tot eind december 2016. De expliciete bedoeling was om de langetermijneffecten van de kortere werkweek in kaart te brengen. Politiek was het project van bij de start controversieel. De stad wordt bestuurd door een linkse coalitie van sociaaldemocraten, groenen en de Zweedse ‘linkse partij’[vi]. De oppositie in Göteborg is sterk tegen het project gekant en diende in 2015 al een motie in om het experiment met onmiddellijke ingang te staken. Het louter experimenteren met arbeidsduurverkorting beschouwen zij als een verspilling van publieke middelen.
Het experiment vond plaats in het rusthuis Svartedalen. Gedurende 23 maanden werkte het verplegend personeel er zes uur per dag. Op weekbasis werkte men 30 uur waar dat voorheen dat 38,25 uur was. Van bij de start van het experiment werden in het rusthuis Svartedalen 14,86 voltijdse equivalenten aangeworven om de klok rond verzorging te voorzien. Om de resultaten te kunnen vergelijken, werd gewerkt met een dubbele controlegroep: enerzijds het rusthuis Solängen en anderzijds al het verplegend personeel van de stad Göteborg. De rusthuizen Svartedalen en Solängen werden gekozen omwille van de onderlinge vergelijkbaarheid. Buiten de verkorting van werkweek in Svartedalen vonden er geen andere ingrepen plaats.
Het experiment beoogt de effecten van een zesurendag in de kaart te brengen op het vlak van: gezondheid van het verplegend personeel, kwaliteit van de verleende zorg en de economische impact. De wetenschappelijke opvolging gebeurt door de consultant PACTA Guideline – in overleg met experten van de universiteiten van Göteborg en Stockholm. De evaluatie gebeurt op basis van vragenlijsten, gestructureerde interviews en administratieve data. Door verschillende bronnen te combineren, werd enigszins tegemoet gekomen aan het risico op sociaal wenselijke antwoorden en het mogelijk optreden van het ‘Hawthorne-effect’.[vii]
De resultaten na 18 maanden kortere werkweek
De hieronder aangehaalde cijfers zijn afkomstig van een evaluatierapport naar aanleiding van 18 maanden zesurendag. Eind april 2017 wordt een definitief evaluatierapport verwacht.
Het tussentijdse rapport beschrijft allereerst de impact op de gezondheid van het verplegend personeel. Gedurende de proefperiode treedt er een verbetering op van de gezondheidssituatie van de verpleegkundigen – vooral bij 50-plussers. De onderstaande tabel beschrijft de zelf gerapporteerde gezondheid, de alertheid en het percentage verpleegkundigen dat stelt geen stress te hebben. Na 18 maanden 30-urenweek zijn al deze indicatoren beter in Svartedalen, terwijl de cijfers aan de start van het experiment vergelijkbaar waren.
Tabel 1. Zelf gerapporteerde goede gezondheid, alertheid, afwezigheid van stress en dagelijkse beweging na 18 maanden experiment
Een kortere werkweek zet tevens aan tot bewegen. In de bovenstaande tabel wordt dagelijkse beweging gedefinieerd als 30 minuten per dag actief zijn door bijvoorbeeld te wandelen, te lopen, te fietsen etc. Na 18 maanden hadden de verpleegkundigen in Svartedalen een meer actieve levensstijl – ook in vergelijking met de doorsnee Zweed.
De verbeterde gezondheid van het personeel Svartedalen uit zich ten slotte in de lage cijfers voor langdurig ziekteverzuim (minstens 15 dagen). Vooral bij de groep 50-plussers is het effect uitgesproken. Bij die oudere werknemers ligt het ziekteverzuim na 18 maanden ongeveer op de helft van de cijfers in Solängen.
Tabel 2. Langdurig ziekteverzuim na 18 maanden in Svartedalen en Solängen
Ook de ervaringen van de rusthuisbewoners werden gemonitord doorheen het experiment. Wat de kwaliteit van de zorg betreft, rapporteren de bewoners van Svartedalen een meer positieve ervaring. Het personeel doet meer activiteiten met de bewoners zoals wandelen in de open lucht, zingen en dansen. Indirect heeft het experiment in Göteborg hierdoor misschien een extra argument opgeleverd voor arbeidsduurverkorting: de kwaliteit van de dienstverlening. Vooral voor persoonlijke diensten zoals zorg is het niet ondenkbaar dat goede arbeidsvoorwaarden een positieve impact hebben op de geleverde dienstverlening.
“Het experiment in het rusthuis Svartedalen levert mogelijk een extra argument voor arbeidsduurverkorting op: de kwaliteit van de dienstverlening.”
Ten slotte is er de economische impact van het experiment. Wat is het kostenplaatje van het experiment? En welke impact heeft de 30-urenweek op jobcreatie? Om de klok rond verzorging te voorzien, werden er in februari 2015 14,86 voltijdse equivalenten aangeworven. Tijdens het experiment werkten er hierdoor 82 verpleegkundigen in Svartedalen. De aanwerving van de additionele verpleegkundigen bracht een aanzienlijke kost met zich mee. Doorheen de proefperiode werden wel dalende uitgaven voor ziekteverzuim en overuren opgetekend. Uiteindelijk heeft het Zweedse experiment over een periode van 18 maanden een totaal kostenplaatje van SEK 9699703. Het rapport oppert wel dat indien we de besparingen op werkloosheidsuitkeringen in rekening brengen, de netto kost daalt tot SEK 4.694.274.[viii]
Tabel 3. Kostprijs experiment 30-urenweek in rusthuis Svartedalen
De vier lessen van Svartedalen
Wat leert het experiment in het rusthuis in Göteborg ons nu eigenlijk? De resultaten bevestigen oude inzichten[ix], maar leveren ook nieuwe perspectieven op. Welwillend kunnen de vier lessen van Svartedalen worden onderscheiden.
Allereerst bevestigen de resultaten dat een kortere werkweek leidt tot een betere gezondheid. De wetenschappelijke literatuur staat bol van de studies die aantonen dat té lange werkweken (langer dan 50 uur) wegen op de gezondheid[x]. Het experiment in Göteborg toont echter aan dat ook een daling van 38 naar 30 uur al substantiële gezondheidswinst kan opleveren.
“Een daling van 38 naar 30 uur levert al substantiële gezondheidswinst op.”
Ten tweede is het verband tussen een kortere werkweek en de kwaliteit van de zorg opmerkelijk. Dat is een weinig gehoord argument in het debat. Werknemers die minder lang werken, zijn fitter en in betere gezondheid. En dus wordt de dienstverlening beter? Het klinkt alleszins aannemelijk. Geldt dat dan ook voor andere persoonlijke diensten? Zou je als kapper meer tevreden klanten hebben als je minder uren klopt? Voer voor verder onderzoek.
Ten derde kan een kortere werkweek tewerkstelling creëren, al blijft de vraag of het kostenefficiënt is. Arbeidsduurverkorting lijkt op het eerste zicht meer aangewezen om tewerkstelling te behouden, dan om dan om nieuwe jobs te creëren. Deze intuïtieve stelling is in lijn met de ervaring bij Volkswagen.[xi]
Ten slotte zet de kostprijs aan tot een geleidelijke invoering. Grosso modo kan een kortere werkwerk op drie manieren worden gefinancierd: arbeidsduurverkorting met loonverlies, door stijgende productiviteit om te zetten in korter werken of door de overheid financieel tussenbeide te laten komen. De meest aangewezen weg lijkt deze van de geleidelijke aanpak door een stijgende productiviteit om te zetten in korter werken. Sectoren en jobs waar de productiviteit trager stijgt, kunnen we ondersteunen door een heroriëntering van bestaande bijdragekortingen.
Het experiment in Svartedalen laat echter ook enkele vragen onbeantwoord. Kan een kortere werkweek helpen om arbeid en gezin meer in evenwicht te brengen? En is arbeidsduurverkorting de manier om de loonkloof tussen mannen en vrouwen te dichten? Alhoewel gendergelijkheid een cruciale rol speelt in de hernieuwde aandacht voor een kortere werkweek, stond deze niet centraal in het experiment.[xii]
Het debat over de kortere werkweek is een blijver
Sommige media waren er als de kippen bij om het experiment in Göteborg ‘gefaald’ te verklaren. De realiteit is enigszins anders. Voor personeel en rusthuisbewoners had de zesurendag niets dan voordelen. En dat het experiment geld heeft gekost, hoeft niemand te verbazen. De logische optie lijkt deze van de geleidelijkheid door stijgende productiviteit om te zetten in kortere werkweken. De overheid kan die trend ondersteunen door bestaande bijdragekortingen te heroriënteren. Het maatschappelijk debat over de kortere werkweek zal alleszins niet vlug gaan liggen, daarvoor is de vraag naar een betere combinatie arbeid-gezin en naar meer werkbaar werk te groot.
Olivier Pintelon is politicoloog en kernlid van de denktank Minerva
NOTEN
[i] Belangrijke kanttekening is evenwel dat de Zweedse welvaartsstaat een grondige ‘make-over’ onderging sinds het midden van de jaren 90. Sinds twee decennia is er sprake van substantiële ‘recommodificatie’. Stricto senso zou je kunnen stellen dat enkel het Noors sociaal systeem nog volledig voldoet aan de oorspronkelijke uitgangspunten van de Scandinavische welvaartsstaat. Meer info vind je in deze CSB-paper: http://www.centrumvoorsociaalbeleid.be/sites/default/files/CSB Working Paper 12 10_November 2012.pdf
[ii] Een link naar het artikel vind je hier: http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/3046356/2017/01/04/Zweeds-experiment-met-zesurige-werkdag-geflopt.dhtml
[iii] Dit rapport is na te lezen op mijn persoonlijke website: https://olivierpintelon.files.wordpress.com/2017/01/evaluatierapport-gc3b6teborg-na-18-maanden.pdf
[iv] Noteer dat er op dit moment nog geen definitief evaluatierapport bestaat. De definitieve evaluatiestudie wordt verwacht tegen eind april 2017. Deze zal worden voorgesteld op een colloquium aan de Universiteit van Göteborg.
[v] In Finland werd er in de jaren 90 subsidies gegeven voor deze specifieke vorm van arbeidsduurverkorting. Zie onder meer de evaluatiestudie van Pekka Peltola: http://journals.sagepub.com/doi/abs/10.1177/102425899800400411
[vi] Letterlijke vertaling van Vänsterpartiet, een partij met radicaal-linkse roots.
[vii] Het Hawthorne-effect houdt in dat mensen die weten dat ze opgevolgd worden, hun gedrag zullen aanpassen.
[viii] Op macro-niveau is deze redenering moeilijk door te trekken, aangezien de werkenden niet altijd hetzelfde profiel hebben als de werklozen. In die optiek zijn de werklozen niet altijd geschikte vervangers.
[ix] Voor een omvattend overzicht verwijs ik graag naar de studie die de denktank Poliargus over het thema heeft gemaakt: http://www.poliargus.be/de-kortere-werkweek-werken-om-te-leven-in-plaats-van-leven-om-te-werken/
[x] Zie onder meer deze studie van Spurgeon, Harrington and Cooper (1997): https://www.jstor.org/stable/27730752
[xi] Ik verwijs hiervoor graag naar de bijdrage van dr. Stan De Spiegelaere in deze SamPol.
[xii] De verpleegkundigen werden wel gevraagd of de zesurendag een impact had op de verdeling van het huishoudelijk werk. Dat bleek niet het geval te zijn. Sommigen vreesden voor een negatieve impact op gendergelijkheid, aangezien 97% van de verpleegkundigen in het experiment vrouwelijk zijn.