Een luchtvaartsector in publieke handen is de enige oplossing om op economisch, sociaal en ecologisch vlak te beantwoorden aan de uitdagingen van een 21ste-eeuwse transportsector.

Na de crisis van 2008 zagen we overal bezuinigingen die de arbeidskwaliteit en de dienstverlening in de publieke sector onder grote druk zetten. Laten we nu al besluiten dat de publieke sector de prijs van de coronacrisis niet opnieuw zal betalen.

Waar zijn de vakbonden in de coronacrisis? Om het met de woorden van Marc Van Ranst te zeggen: ze hebben momenteel geen tijd om te spelen, want ze moeten de gevolgen van een pandemie te lijf.

De coronacrisis versterkt de ontwrichtingen die de neoliberale ideologie in ons sociaaleconomisch systeem heeft veroorzaakt. Wat leert de coronacrisis ons over de toekomst van werk?

De belangrijkste vraag is natuurlijk: is het huidige systeem van anciënniteit een probleem, en zijn oudere werknemers écht “te duur”? Dat blijkt alvast niet uit de feiten.

Flexibilisering is geen effectief arbeidsmarktbeleid en De link tussen flexibilisering en meer jobs is verre van gegarandeerd, in tegenstelling tot wat het liberale dogma beweert.

De reactes op de zware onslagronde bij Carrefour zijn doortrokken van een dogmatisch marktdenken, een houding die we het best opnieuw kwijtspelen.

Het minimumloon verlagen om jongeren hun tewerkstellingskansen te verhogen gaat lijnrecht in tegen de meest recente studies en internationale beleidsaanbevelingen hierover.

De pleidooien voor de “flexibilisering” van de arbeidsmarkt berusten op drie mythes, waardoor we kost voor werknemer, onderneming én samenleving niet zien.

Met studentenarbeid is op zich niets mis. Maar moet dit gebeuren zonder bij te dragen aan een betaalbare sociale zekerheid, in steeds precairdere sectoren en zonder eigen rechten op te bouwen?