De sociale vekiezingen in België leiden niet tot een democratie op bedrijfsniveau. Gecontroleerd experimenteren kan dat verhelpen.
All in Arbeid
Laten we definitief de pre-coronaperiode afsluiten met zijn slechte voorwaarden, asociale uren en personeelstekort. Maak van 30 uur het nieuwe voltijds in de zorgsector. Ze verdienen meer dan ons applaus.
Een luchtvaartsector in publieke handen is de enige oplossing om op economisch, sociaal en ecologisch vlak te beantwoorden aan de uitdagingen van een 21ste-eeuwse transportsector.
Deze week zijn duizenden werknemers terug op hun werkplek aan de slag gegaan. Het Belgische systeem van sociaal overleg heeft troefkaarten in de hand om hier constructief mee om te gaan: de positieve effecten van vakbonden op gezondheid en veiligheid op het werk kunnen we in deze pandemie goed gebruiken.
Tim Christiaens ziet dat we nood hebben aan een nieuwe coronaetiquette, die telewerken een beetje draaglijker maakt. Ook de overheid kan daarbij helpen.
Een voorbarige heropening van de economie onder druk van de economische elite is spelen met mensenlevens en zal ten koste gaan van onze welvaart. Bij het debat erover is het dus uiterst belangrijk dat de beleidsmakers niet enkel naar de bedrijfsbelangen luisteren.
Waar zijn de vakbonden in de coronacrisis? Om het met de woorden van Marc Van Ranst te zeggen: ze hebben momenteel geen tijd om te spelen, want ze moeten de gevolgen van een pandemie te lijf.
De coronacrisis versterkt de ontwrichtingen die de neoliberale ideologie in ons sociaaleconomisch systeem heeft veroorzaakt. Wat leert de coronacrisis ons over de toekomst van werk?
De disproportionele aandacht voor arbeidsthema’s zoals platformwerk en robotisering leiden vaak af van waar het in arbeidsrelaties nog steeds om gaat: de (tanende) werknemersmacht om aan deze veranderingen vorm te geven.
Kijkt men voorbij de hype van de “disruptieve” e-commerce, naar haar impact op werknemer en milieu, dan is het duidelijk dat het huidige businessmodel georganiseerde waanzin is.